W mieszkaniu tkwił za to ogromny potencjał ze względu na zachowane oryginalne elementy takie jak sztukaterie, płycinowe drzwi i drewniane podłogi charakterystyczne dla budynków i wnętrz tamtej epoki.
Mieszkania w kamienicach z przełomu XIX i XX wieku w założeniach były podzielone na dwie części – reprezentacyjną od strony ulicy, w skład której wchodziły duże, przestronne pokoje w układzie amfiladowym oraz drugiej cześć, mniej reprezentacyjnej od strony dziedzińca, składającej się z sypialni oraz mniejszych pomieszczeń o funkcji pomocniczej - łazienki, niewielkiej kuchni oraz tzw „służbówki”. Obie części połączone były długim, wewnętrznym korytarzem.
W zastanym układzie mieszkania z tych pierwotnych założeń pozostała niezmieniona tylko część reprezentacyjna, która w tym mieszkaniu znajduje się do strony zachodniej. Część od strony dziedzińca – wschodnia, w wyniku wprowadzenia po II wojnie światowej przymusowej gospodarki lokalami oraz późniejszych zmian systemowych w Polsce została przekształcona i dostosowana do ówczesnych potrzeb – dzieląc mieszkanie na dwa lokale.
Podstawowym założeniem projektowym było przywrócenie pierwotnego charakteru z równoczesnym dostosowaniem układu funkcjonalnego do potrzeb nowych właścicieli. Ważną część mieszkania miała stanowić kuchnia, w której właściciele spędzają dużą część domowego życia.